Szermierka

Szermierka na wózkach, choć była praktykowana już w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku, na paraolimpiadę trafiła pierwszy raz w Rzymie w 1960 roku.

W Polsce trenuje się ją od lat sześćdziesiątych, ale prawdziwy rozkwit tej dyscypliny sportu to lata dziewięćdziesiąte. Wtedy to powstały profesjonalne kluby, takie jak Integracyjny Klub Sportowy na warszawskiej AWF.

Specyfika szermierki na wózkach polega na tym, że zawodnicy konkurują ze sobą siedząc na unieruchomionych wózkach. Zawody odbywają się w trzech konkurencjach: szpadzie i florecie, którymi walczą i panowie, i panie, oraz szabli, która zarezerwowana jest dla mężczyzn.

We florecie można atakować tylko tułów przeciwnika, a w szpadzie i szabli - całe ciało powyżej pasa. Trafienie jest sygnalizowane poprzez elektryczne sprzężenie ubrania zawodnika.

Szermierka na wózkach jest podzielona na trzy kategorie. W kategorii A walczą zawodnicy po amputacjach nóg lub z niedowładem, którzy mają swobodę ruchów tułowia i rak. W kategorii B występują zawodnicy po urazie rdzenia kręgowego z bezwładem nóg, lub minimalnym niedowładem rak, a w kategorii C - osoby z całkowitym bezwładem nóg i niedowładem rąk. Sportowcy z tej ostatniej kategorii nie biorą udziału w paraolimpiadzie.