Opiekuje sie niezdolnym do samodzielnej egzystencji dzieckiem od 18 lat.
Wróciłam do pracy zawodowej w godzinach rannych, w czasie których syn
uczestniczy w zajeciach OREW- rewalidacyjnych. Wracam do domu i odbieram
dziecko aby znowu nastepnego dnia wstac do pracy, ale najpierw synowi podac
sniadanie-( jest karmiony papkowatym pokarmem)zmienic pampers, ubrac go
,włozyc do wózka, zwieśc z parteru- po kilku schodkach do busa- gdzie odbiera
go Bus z Ośrodka, a sama na godzine 7 lece do pracy. Mam 49 lat. jak długo
wystarczy nam siły na takie zycie, pelne poświęcenia i siły do walki, zeby
godnie żyć? Bo jałmuzny z panstwa na razie nie chce.  mam juz 27 lat pracy, w
dawnym systemie nalezała mi sie wczesniejsza emerytura, ale nie miałam wtedy
do niej prawa- brakowało kilka lat pracy na 1998rok. Teraz  nawet juz opieka
nad chorym dzieckiem mi sie nie nalezy, ani dodatkowy urlop na rehabilitację ,
bo to nie ja  ale dziecko jest chore, a ze pracuje to żadnych przywilejów....
szkoda.. tylko jak dlugo damy radę????