Warto kochać. Siebie

To było już siedem lat temu. Zachorowała nagle i ostro. Z dnia na dzień trafia do szpitala. Przywieziona przez dwie nieodpowiedzialne psychoterapeutki z pewnego Laboratorium. Psychoterapia wywołała u Kasi chorobę. Grupa otwarcia, na którą została zaproszona, polega na opowiadaniu przez pacjentów swoich najbardziej ciężkich przeżyć. W jednej chwili kumulacja własnego bólu, a także cierpienia osób towarzyszących przerosła wrażliwość Kasi. Przerosła ją samą.

Nigdy nie sądziła, że zachoruje na schizofrenię. Nie miała urojeń, myśli prześladowczych, żadnych typowych symptomów tej choroby. Jest tylko wrażliwa. Jak wiele osób cierpiących na schizofrenię ma tendencję do nadmiernego przeżywania, zamartwiania się, brania wszystkiego do siebie. Taka wrażliwość powoduje nieustanne napięcie, a nawet bóle głowy.

To z nimi po raz pierwszy pojawia się u psychoterapeuty. Ten mówi, że jej stan jest bliski niepokojącej depresji i odprawia do psychiatry. Psychiatra daje leki, ale… Kasia boi się je wziąć. Jeszcze przez rok męczy się z bólami, aż postanawia jednak łyknąć xanax. Leki to jednak nie wszystko. Za namową koleżanki szuka psychoterapii i trafia do Laboratorium na nieszczęsną psychoterapię w grupie otwarcia.

W szpitalu jest 6 długich miesięcy. Po wyjściu czeka ją najgorszy okres w życiu. Traci pracę, chęć do życia, radość, traci siebie, ale... jedyną iskierką w tej ciemności jest córka. To dla niej Kasia chce żyć. Córka staje się łącznikiem ze światem. Tą, dla której warto się starać. Zmuszać się do ubierania, mycia głowy, zębów, wstawania każdego dnia i walki o lepsze jutro. Kasia ma przyjaciela, którego mama popełniła samobójstwo. Wie, jak bardzo cierpiał po stracie matki. I choć co wieczór myśli o samobójstwie, to wie, że nie może tego zrobić. Mimo że ta myśl wraca co wieczór, wraca też druga myśl, która jest bardziej przekonywająca: „Nie zrobię tego mojej córce”.

Dzisiaj siedzimy w restauracji, pijemy koktajle i uśmiechamy się do słońca. Kasia ma poukładane życie. Jest w nim miejsce na pracę, rodzinę i przyjaciół. Życie normalne, takie jak każde inne. W jakimś jednak sensie wyjątkowe, bo trzeba być niezwykle silnym, by znalazłszy się na marginesie emocjonalnym, społecznym, na samym dnie, wrócić do świata i zbudować w nim wszystko na nowo.

- Teraz czuję się silna, chyba dlatego, że myślałam o śmierci, a przeżyłam – przyznaje Kasia. – Ta choroba nauczyła mnie doceniać ludzi, być wśród ludzi. Nauczyłam się nie narzekać. Przyjmować i oddawać dobrą energię. Dzięki temu lepiej się czuję. Robię też przyjemne rzeczy, dużo spaceruję. Nigdy nie byłam tak szczęśliwa jak teraz. Nigdy nie czułam się tak dobrze na świecie. Mimo choroby jestem szczęśliwa, ponieważ bardzo kocham swoją córkę.