Sonda: jakie są osoby z niepełnosprawnością? Zgadzasz się z tymi opiniami? [WIDEO]

Mam męża z wrodzoną niepełnosprawnością... Pokochałam go za cechy charakteru, jednak z czasem okazało się, że na partnerstwo (nie chodzi o obowiązki, ale o równość we wzajemnym traktowaniu) nie ma co liczyć. Mąż zachowuje się jakbym to ja była winna jego niepełnosprawności, ma ciągłe pretensje o wszystko, wzbudza we mnie poczucie winy, że jestem zdrowa, reaguje często nerwowo i agresywnie... Drugi raz już bym się nie związała - i to właśnie z powodu funkcjonowania psychiczno-emocjonalnego...

Dzień dobry jestem osobą niepełnosprawną i mieszkam w pięknym mieście w Kaliszu Ale ja dużo korzystam z komunikacji miejskiej niskopodłogowe i autobusy niskopodłogowe są utrudnienia dla osób niepełnosprawnym nie obniża podłogi nie wyjmuje podestu kierowcy autobusów niskopodłogowych proszę o nie produkować takich autobusów niskopodłogowych ponieważ są nie bezpieczne bo bardzo gwałtownie chamują i bardzo szybko drzwi zamykają

Mój partner niepełnosprawny jest egoistą potrafi brać tylko wykorzystuje innych byle osiągnąć cel. Z nim sex to koszmar. Nie potrafi być facetem w łóżku. Nie potrafi być romantyczny. Zrobił się taki jak moja mama ona też potrafi wykorzystać osiągnąć cudzym kosztem.

Sama jestem osobą z niepełnosprawnością ( nabytą w wieku 26 lat) i wydaje mi się, że nie ma reguły, ludzie niepełnosprawni są po prostu różni, - they come in all shades and shapes.

my cierpimy. O.n. z widocznymi defektami nie tolerują innych dobrze wyglądających fizycznie. Wielokrotnie było mi wstyd za niepełnosprawnych i że też do nich należę. Na wszystkich spotkaniach integracyjnych, szkoleniach itp. związanych z posiłkiem, bankietem była masakra. Kelnerzy, kucharki śmiali się i patrzyli z odrazą i politowaniem na niepełnosprawnych. Szwedzki stół? Podchodzili z siatami i ładowali co się dało :( Kucharka tłumaczyła mi się, czemu nie ma herbaty! Przyniosła mi swoją z kuchni, bo widziała, że nie zgarniam żarcia. Na innym spotkaniu: kelner zostawił 2 danie, wodę i napój. Odwróciłam się tylko na chwilę i to zniknęło :( Wrzeszczenie: '...nam najpierw podajcie, mamy dzieckoo" itd. Fakt, że dotyczy to niepełnosprawnych od urodzenia. Czy to są cechy charakteru? Jeśli tak, to rodzi się pytanie dla wierzących - P. Bóg naznacza złych ludzi? W/w i innych podobnych poczynań nie można tłumaczyć niedostatkiem - znam tych ludzi i wiem jakie mają dochody, więc o co chodzi?

Czy jesteś tego zdania? Może pytanie trzeba rozszerzyć? ... Czy sytuacje i uwarunkowania i ograniczenia, są w znacznym stopniu wpływającym czynnikiem na nasze odczucia i reakcje ...??

Napisz swoja opinie.

Jestem ON, nie mam problemu z poruszaniem się. Wiele mi się chce, zawsze chciało, dzięki temu skończyłam studia, mam dobrą pracę na otwartym rynku, mam rodzinę. Czuję się spełniona w 80 %. Te brakujące procenty to moje bariery psychiczne - moja niepewność i czasami brak odwagi, że dam radę. Dziś, z perspektywy czasu wiem, że zbędne. Czułam się mniej atrakcyjna fizycznie, stąd opór i wycofanie, brak odwagi. Wiem, śmiesznie może brzmi, ale tak miałam i jeszcze czasami mam :-) NIE LUBIĘ czasami przebywać w środowisku ON kiedy słyszę narzekanie i czekanie na mannę z nieba, kiedy widzę bezruch, brak zaangażowania i liczenie, kombinowanie jakby tu od MOPS-u czy skądś tam wyciągnąć jak najwięcej, jak oszukać ZUS. Nie lubię braku troski o swój własny rozwój - brak zainteresowań, kiedy jedyną atrakcją dnia jest tylko siedzenie w Internecie. OK , to jest dla ludzi, ale co oprócz tego? Wiem też, że są różne niepełnosprawności, ale nie czarujmy się - wiele z ON mogłoby coś robić - nie robi nic. Znam takie osoby. Jednym słowem - ON nie czujcie się gorszymi, bo nie jesteście/jesteśmy, od nas, od naszej postawy,chęci, kreatywności zależy to, jak OP nas spostrzegają, oceniają. Nie mając "nic" bierzemy "nic" od życia. Zdrówka dla Wszystkich!

haha widać jak ludzie mało wiedzą o ON.

Myślę że my nie w pełni sprawni, jesteśmy podobni do osób zdrowych. Owszem, mamy ciut większy bagaż doświadczeń , owszem, często jesteśmy wrażliwsi, jednak żyjemy i mamy podobne problemy do pełnosprawnych. Niepełnosprawni, mają tę wielką misję uczyć ludzi wrażliwości, cierpliwości, wzajemnej akceptacji, bezinteresowności i akceptacji.

To my, pełnosprawni, mamy problem z tym, jak postrzegamy niepełnosprawnych, nie wiemy jak podejść, pomóc, nie urażając , bo może wcale nie chce, łatwiej ominąć, udawać, że nie widzę... Przyznam, że mając w najbliższej rodzinie niepełnosprawnego, sama mam z tym problem w stosunku do innych niepełnosprawnych.

Jako osoba z dysfunkcją ruchu, obracająca się w środowisku innych ludzi z niepełnosprawnościami mogę powiedzieć, że te osoby są bardzo różne, podobnie jak różne są osoby zdrowe. Znam zarówno osoby bardzo pozytywnie nastawione do życia, jak i takie marudne, a wręcz zgorzkniałe, którym prawie zawsze coś nie pasuje. Znam ludzi, którzy będąc na wózku uczą w szkołach językowych, ale też takich, którzy mają szkołę gdzieś i nie posiadają nawet średniego wykształcenia pomimo 30-tki na karku (co nie znaczy, że są to osoby w ogóle leniwe). Każda z opinii przedstawionych na filmie jest prawdziwa w odniesieniu do jakiejś części osób niepełnosprawnych. Nie są wyłącznie stereotypy.

Witam Każdy jest inny,ma okreslony zespół cech osobowości bez względu na stan fizyczny

jesteśmy tacy sami jak osoby sprawne, tylko np akurat ja w inny, trudniejszy, sposób (na wózku) się poruszam -wsystko

Są osobami. bardzo pozytywnie nastawionymi do życia

Silne charaktery ! Można wiele się od nich nauczyć ! PRAWDA 👏🏻👏🏻👏🏻

Wszystko zależy kogo spytasz, odpowiedzi są inne gdy wypowiadający wie że zostanie publicznie pokazana jego odpowiedź, a inne są gdy odpowiadają anonimowo choćby w Internecie. Osoby niepełnosprawne od dziecka są bardziej wymagające chciejące czegoś, z postawą roszczeniową, ponadto w naszym kraju nauczono ich że im się pomaga, zwraca większą uwagę , bo dziecko , potem młodzież(tym mianem określamy człowieka od 13r.ż). Inaczej jest z osobami, których choroba, wypadek, zdarzenie losowe przypadło po 30-40r.ż. te osoby są mniej proszące mniej wymagające a jednocześnie państwo polskie pozostawiło ich na pastę losu, Tym właśnie nie funduje się tyle co dzieciom i młodzieży a tym samym i ich rodzicom. Przykład: świadczenie pielęgnacyjne pozostało w starej wysokości 520 zł. Gdy zgłoszą się do Opieki społecznej mnie i wolniej im się pomaga, bo starszy. Ta grupa wielokrotnie ma na utrzymaniu dzieci własne, i ich podejście do życia jest całkiem inne, nie są pępkami dla siebie samych ale od dawna są też rodzicami i muszą podźwignąć ciężar inności w rodzinie, a jednocześnie zdarza się że chory/a jest współmałżonek/a lub chore jest dziecko. Wielokrotnie natknęłam się w rozmowach i skargach ludzkich że młodzi chorzy są egoistyczni, snobistyczni. Natomiast dorosły (po 30-40r.ż) taki co już ma rodzinę, gdy uległ już wypadkowi, lub weszła w niego nieuleczalna choroba, pomimo wszystkiego jest nadal bardziej uczynny (w miarę możliwości), bardziej prawdziwy, poważniej podchodzi do egzystencji, wielokrotnie jest tak że nie ma na kogo liczyć z wielkim pomaganie, musi stanąć do obowiązków domowych. Chora Młodzież rozpieszczona pomocą rodziców i rodzeństwa, dostają rentę , dodatki, dofinansowania, 500+, ... ulgi, refundacje do szkoły...i wiele innych, uczona jest lenistwa, wymagania ciągle stawiają aby stworzyć im lekkie warunki pracy za wielką wypłatę. Na obozie rehabilitacyjnym w Ciechocinku byłam osobiście świadkiem ich roszczeniowego podejścia do życia, komóra w ręku facebook godzinami, piwo, i opowieści szkolenia innych jak wykorzystywać innych do swojego lekkiego życia.

Mój osmioletni, niepełnosprawny syn ma.w sobie tyle optymizmu otwartości i radości, że mógłby oddzielić kilka osób i jeszcze coś by zostało. Ludzie, którzy go poznają są pełni podziwu dla niego, głównie dzięki cechom charakteru jakie posiada :-D