W stanie wojennym miał w domu nielegalną drukarnię. Oto historia „Obrzynka”

Nikt nie podejrzewał, że w mieszkaniu, garażu i altanie poruszającego się na wózku mężczyzny działa nielegalna drukarnia. Że on sam dostosowanym trabantem kolportuje „bibułę”. 13 grudnia, w rocznicę wprowadzenia w Polsce stanu wojennego, wspominamy Jerzego Ignatowskiego, ps. Obrzynek.

Urodził się w 1938 r. W młodości stracił w wypadku obie nogi, stąd konspiracyjny pseudonim – Obrzynek. Poruszał się na taborecie na kółkach albo na wózku.

W 1977 r. zaczął współpracę z Komitetem Samoobrony Społecznej „KOR”, będącym kontynuacją KOR. Udostępnił lokal, w którym zainstalowano podziemną drukarnię wydawnictw opozycyjnych, m.in. Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWA. Dysponując przystosowanymi do jego niepełnosprawności samochodami, brał udział w procesie druku i kolportażu „bibuły”.

W okresie stanu wojennego w jego mieszkaniu, garażu i altanie ulokowały się wydawnictwa Przedświt i In Plus oraz miesięcznik „Vacat”. Poza drukiem dokonywano tam też prac introligatorskich. Jednymi z pracowników nielegalnych drukarni w lokalach Jerzego Ignatowskiego byli: Tomasz Jurkowski (obecnie profesor na Uniwersytecie w Nantes we Francji), Krzysztof Siemieński, Teodor Klincewicz i Krzysztof Leski.

„Cudowny duet”

Działalność drukarska małżeństwa Jerzego i Róży Ignatowskich wciąż się rozwijała. Podejmowali współpracę z coraz nowymi wydawnictwami i autorami.

Ignatowscy żyli skromnie, utrzymując się z prac chałupniczych. Przyjaciele postrzegali ich jako „cudowny duet”. Samego zaś Jerzego jako niezwykłego, bardzo pracowitego i obowiązkowego człowieka, który do swojej niepełnosprawności miał spory dystans.

Jeden ze znajomych „Obrzynka”, Krzysztof Siemieński, wspominał, jak przy srogim mrozie podczas drukowania w altance „bibuły” z ust Jurka wyszła pamiętna skarga: „zimno tak, że aż mnie pięty swędzą!”.

Krzyż Oficerski

Jerzy Ignatowski zmarł w 1995 r.

5 czerwca 2009 r. prezydent Lech Kaczyński odznaczył pośmiertnie Jerzego Ignatowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju działalności zawodowej i społecznej”.

Order odebrała jego siostra Zofia Waleryś.

„Ocalić od zapomnienia”

To tylko jedna ze 100 sylwetek wybitnych Polek i Polaków z niepełnosprawnością w latach 1918-2018, zebranych w wyjątkową publikację, kolejną z serii „Lista Mocy”. Książka miała swoją premierę 3 grudnia br. w Zamku Królewskim w Warszawie, podczas gali 16. Konkursu „Człowiek bez barier”, organizowanej z okazji Międzynarodowego Dnia Osób Niepełnosprawnych.

Integracja prezentuje tym razem bohaterów z przeszłości i ich małych ojczyzn, na rzecz których aktywnie działali. Wszyscy oni rozumieli, że Polska zaczyna się tam, gdzie żyją i dzielą się swoimi talentami, zawodowymi umiejętnościami, zaangażowaniem i odpowiedzialnością za dobro wspólne.

Opisujemy bohaterów nieżyjących lub obecnie już seniorów, którzy w latach 1918-2018:

• wywierali duży wpływ na społeczeństwo
• byli liderami w swoich środowiskach
• zmieniali życie innych
• mieli wyjątkowy wkład w rozwój kraju
• dzielili się pasją, wiedzą i talentami
• robili wiele z potrzeby serca
• mogą być inspiracją dla innych
• mają wychowanków i naśladowców

Prezentujemy ich w 10 kategoriach:

1. Literatura
2. Muzyka
3. Sztuki plastyczne
4. Kino, teatr, media
5. Sport
6. Nauka, praca, ekonomia
7. Prawo i polityka
8. Działalność społeczna
9. Kościoły i związki wyznaniowe
10. Wojsko, konspiracja, opozycja PRL

Wśród bohaterów tego wydania „Listy Mocy” znaleźli się m.in.: literaci – Igor Newerly i Halina Poświatowska, muzycy – Mieczysław Kosz i Dominik Połoński, malarze – Ludomir Benedyktowicz i Władysław Strzemiński, działacze społeczni – Róża Czacka i Paulina Kuczalska-Reinschmit.

Z publikacją „Lista Mocy. 100 wybitnych Polek i Polaków z niepełnosprawnością działających w latach 1918-2018” już wkrótce będzie można zapoznać się na naszym portalu.