Dyskryminacja osób z niepełnosprawnością

witam bylam na rozmowie w sprawie pracy a pan ktory przeprowadzal roZmowy nie chciał ze mną rozmawiać ponieważ jestem osobą niepełnosprawna. czy mogę cos z tym zrobić? w czym ja jestem gorsza od innych

Niestety, z przykrością muszę stwierdzić, że dyskryminacja osób z niepełnosprawnością często rozpoczyna się już w rodzinie. To w pierwszej kolejności rodzina nie to, że nie respektuje potrzeb osób z niepełnosprawnością, ale wręcz ich nie dostrzega. Dotyczy to zwłaszcza tych, którzy się z niepełnosprawnością urodzili. W mentalności społeczeństwa (w tym rodziny) funkcjonuje bowiem inny standard dla osoby zdrowej niż niepełnosprawnej. W myśl tych standardów osoba zdrowa ma się wykształcić, opuścić dom, założyć rodzinę, ma prawo się rozwijać, mieć przyjaciół itd. Zaś człowiekowi z niepełnosprawnością każe się pozostać z rodzicami. Często udaremnia się próby założenia własnej rodziny (znam przykład, jak rodzice przechwytywali listy między dziewczyną i chłopakiem, albo np. nie przyjechali na ślub). Osobie niepełnosprawnej często odmawia się też prawa do własnych pieniędzy. Rentą socjalną dysponują rodzice; człowiek z niepełnosprawnością nawet nie ma kieszonkowego, bo i po co, skoro i tak nie wychodzi z domu. Ba! Osoba z niepełnosprawnością nie ma nawet prawa do jakiejś własnej tajemnicy; do tego, by porozmawiać z kolegą/koleżanką bezpośrednio lub przez telefon, bo wtedy w jej okolicy zawsze ktoś się kręci. Przykłady można by mnożyć w nieskończoność.

Naszczęście takiej pani nie wybrali w ostatnich wyporach. Ostatnio przed wyborami pani ta zaparkowała na kopercie gdy wezwałem straż miejską pani ta stwierdziła ze małe dziecko jest wazniejsze od jakiegoś inwalidy. A poniewaz mam chorobe mięśnie i na do datek niestety mieszkam na IV piętrze to pani ta dodała że jej dziecku bardziej sie nalezy to miejsce niż mnie. Ale całe szczęście że takiej radnej juz w skierniewicach nie będzie.