Talenty syna

Niepełnosprawność weszła w nasze życie nieoczekiwanie, jak grom z jasnego nieba. W momencie, kiedy byłam taka szczęśliwa. Urodziłam syna, który po porodzie dostał 10 punktów w skali Apgar. Pełnia szczęścia. Ale na drugi dzień umierał i tylko szybko przeprowadzona reanimacja uratowała mu życie. Ta chwila całkowicie zmieniła nasze życie. Jako młodzi rodzice byliśmy przerażeni. 

Dzisiaj Łukasz pomimo swojej niepełnosprawności uczy się w szkole średniej i co rusz pokazuje swoje liczne talenty. Znakomicie pływa i nurkuje; jak mówią specjaliści, jest w tym lepszy niż w chodzeniu. Jednak największe sukcesy odnosi w nauce.  Ma w tej dziedzinie nieprzeciętne umiejętności. Jego pasją stała się matematyka, wymagająca logicznego i abstrakcyjnego myślenia. Od początku uczy się w ogólnodostępnej szkole, a osiągane wyniki plasują go w grupie najlepszych uczniów w klasie.

W szkole podstawowej najbardziej zaskoczył wszystkich, zdobywając złoty medal w mistrzostwach szkoły w szachach. Jeszcze większym zaskoczeniem było to, że samodzielnie nauczył się w nie grać. Poznawał zasady tej gry i opracowywał swoją strategię, uważnie przy tym analizując grę „przeciwnika”.

Pisze też wiersze. Wykazuje wielkie poczucie humoru. Uczy się języków obcych. Posługuje się biegle angielskim i polskim, a francuskiego i hiszpańskiego uczy się w szkole średniej jako przedmiotów obowiązkowych.

Największym jednak sukcesem, na który czekaliśmy, było chodzenie. Zaczął chodzić samodzielnie, gdy miał 5 lat, podczas pobytu w Oklahomie i na Florydzie. Przechodził tam ciężką i długą rehabilitację, polegającą na całodziennym programie ćwiczeń połączonym z edukacją i rozwojem psychologicznym. Ten program kontynuujemy w Anglii, gdzie obecnie mieszkamy.

Swoje przeżycia i doświadczenia zawarłam w książce, pt. "Nadążyć za sobą".

Ella Porawska

List został opublikowany w nr 6/10 Integracji