Co dalej z reformą orzecznictwa? Mówi minister Marlena Maląg

04.12.2019

Autor: Beata Dązbłaż, fot. archiwum prywatne

Uśmiechnięta twarz elegancko ubranej Marleny Maląg

W Międzynarodowym Dniu Osób Niepełnosprawnych, 3 grudnia, rozmawialiśmy z nową Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej Marleną Maląg, pytając o reformę systemu orzecznictwa oraz o jej wcześniejsze doświadczenie pracy na stanowisku prezesa Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych i wykorzystanie go w pełnieniu obecnej funkcji.

Minister Marlena Maląg:

„Podjęcie tej zaszczytnej funkcji ministra rodziny, pracy i polityki społecznej jest dla mnie bardzo ważne, ale jest też wielkim zobowiązaniem. Jest to przede wszystkim ogrom pracy w różnych sferach, bo ostatnie 4 lata to dobry czas dla rodzin, i ten czas dalej będzie. Natomiast jest wiele obszarów, na które musimy zwrócić uwagę, rozpoczęto wiele działań i nakładów właśnie związanych ze wsparciem osób z niepełnosprawnościami. I nie ukrywam, że ten mój krótki wprawdzie czas pobytu w PFRON wprowadził mnie w arkana, problemy i sprawy osób niepełnosprawnych i chciałabym przede wszystkim położyć akcent na te sprawy także w ministerstwie.

Zależy mi na tym, aby przede wszystkim to wsparcie, które powinno być dla osób niepełnosprawnych było systemowe, kompleksowe i przemyślane, abyśmy rozmawiali ze środowiskiem osób niepełnosprawnych, wyciągali wnioski i wdrażali działania.

Oczywiście, bardzo wiele zostało zrobione, bo kiedy porównamy nakłady, ale nawet nie o te pieniądze tu chodzi, ale o to, żebyśmy zbudowali płaszczyznę dialogu społecznego, która przez ostatnie 4 lata była budowana i myślę, że dalej w tym duchu będziemy szli. Będę się o to starała, i pan premier Morawiecki również chce, by te działania nasze sprzyjały środowisku osób niepełnosprawnych.

Reforma orzecznictwa to wyzwanie tej kadencji i musimy do niej podejść. W moich planach jest rozpoczęcie prac, wiemy, że jest ustawa, która jest już przygotowana, ale wymaga przemyślenia, przeanalizowania, myślę że w roku 2020 musimy podejść do tego tematu. To jest wyzwanie. Powinniśmy też dążyć do rehabilitacji kompleksowej, bo jeżeli chodzi o wsparcie kompleksowe względem osób, które nabyły niepełnosprawność, to rehabilitacja medyczna, społeczna, zawodowa powinny być w równowadze, tak jak wprowadzał to prof. Wiktor Dega. Chciałabym te standardy zacząć wprowadzać. Zdaję sobie sprawę, że reforma orzecznictwa jest reformą bardzo trudną, ale wręcz konieczną. Musi być jednolite orzecznictwo i musimy podjąć to wyzwanie”.

Szukasz odpowiedzi na pytania socjalno-prawne dotyczące niepełnosprawności?
Zadaj pytanie naszym doradcom i prawnikom.

Komentarz

Przyszłość działań i ich efekty

Józef Bogdaszewski

05.12.2019, 12:38

Orzecznictwo wobec osób niepełnosprawnych, to nic nowego. Problem ujednolicenia orzecznictwa ciągnie się już od bardzo wielu lat i dalej te działania są bezskuteczne. Że jest taka potrzeba, to prawie każdy mówi, ale na razie brak efektów. Brak również otwartego stwierdzenia władzy publicznej, że nowe orzecznictwo nie będzie polegało na weryfikacji istniejących grup i stopni niepełnosprawności. Liczymy, że prawo nie zadziała wstecz i nie odbierze posiadanych grup i stopni niepełnosprawności, a w końcu wyjdzie na przeciw potrzebom osób niepełnosprawnych i zrówna formalnie, a nade wszystko prawnie ze sobą grupy z ZUS i stopnie PZON. W wielu ustawach pisze, że grupy i stopnie są równoważne, ale nie do wszystkiego i nie we wszystkich sytuacjach życia codziennego osoby niepełnosprawnej. Rehabilitacja kompleksowa, to podobnie jak orzecznictwo problem wymieniany w tytułach, a w rzeczywistości to zamglona wizja niby pomocy. Dobrze, że wspomina Pani prof. Wiktora Degę. Tak to był twórca polskiej szkoły rehabilitacji uznawanej na całym świecie, tylko nie w Polsce. Dzisiaj jest podobnie, już na wstępie wprowadzania zamysłu w sprawie rehabilitacji kompleksowej nie ujmuje się wszystkich jej elementów, które mogą zadecydować o sukcesie lub klęsce działań leczniczych, rozwijających, edukacyjnych, integrujących i wspomagających w przestrzeni życia osoby niepełnosprawnej oraz w równej im mierze ich rodziców. Piszę o tym w moim projekcie Konstytucji Niepełnosprawnych, w której poruszane problemy są przedstawione i omówione. I to jest właśnie zalążek do systemowego tworzenia prawa i systemowego tworzenia każdych rozwiązań adresowanych wobec osób niepełnosprawnych oraz członków ich rodzin. Na pierwszym miejscu stawiałbym zawsze równość wobec prawa i sprawiedliwość społeczną. Ujęcie tych dwóch przesłanek w priorytetowych zasadach działania wobec środowiska niepełnosprawnych znacznie ułatwi wszelkie inne działania adresowane do tego środowiska.