>Stopień niesamodzielności wg skali Barthel to nieporozumienie! Wg tej skali
>mój autystyczny, upośledzony syn ma 90 punktów, a nie jest w stanie
>samodzielnie funkcjonować!!! Jest 23-letnim małym dzieckiem, któremu trzeba
>wszystko podpowiadać, kierować działaniami, bo sam ich nie podejmie z prostej
>przyczyny - nie wpadnie na to, że tak trzeba. 
Jeszcze kilka lat temu wydawało mi się, że wszystkie podejmowane przeze mnie
>działania doprowadzą moje dziecko do samodzielności. Niestety tak się nie
>stało i pewnie już się nie stanie. Co z tego, że potrafi samodzielnie jeść,
>skoro bardzo rzadko odczuwa głód. Co z tego, że potrafi się samodzielnie
>poruszać, czytać, pisać itd., skoro pozostawiony samemu sobie gubi się, nie
>wie co ma robić, jak się zachować. Nie da się go wysłać samego do sklepu czy
>wcześniej na podwórko, bo ma poczucie zagrożenia.

>Jestem ciekawa jaki "specjalista" wpadł na tak świetny pomysł, jak
>diagnozowanie stopnia niesamodzielności skalą Barthel. A co ze stanem
>psychicznym? Czy osobę upośledzoną umysłowo w stopniu umiarkowanym bądź
>znacznym można nazwać samodzielną? Osoby upośledzone umysłowo bardzo często są
>całkowicie sprawne fizycznie, co nie znaczy, że są samodzielne. A co dopiero
>autysta, który ma problem z porozumiewaniem się, choć czasem potrafi mówić.